Het is crisis. Corona crisis. Ondanks dat is er nog veel op te merken. Deze keer over het theater.

Op zaterdagen bezoek ik een kringloopwinkel. Altijd met doel, en een enkele keer niet. Vandaag liep ik tegen een theaterstoel aan. Het rood fluweel lonkt. Ik besluit te gaan zitten. Wat heb ik dit gemist. Eenmaal ingedaald sluit ik mijn ogen en doe ik alsof ik echt in een zaal zit, waar benen over elkaar niet altijd mogelijk zijn.

Laat de show beginnen. Laat kleine en grote artiesten mijn blikveld vullen en hun stemmen mijn oren strelen of irriteren. Het mogen echte acteurs zijn, het mag ook een groot scherm zijn. Het mag achterin of voorin, het maakt mij niet uit. Laat het spel beginnen.

Na die ene seconde die er meer leken te duren open ik mijn ogen weer. Het gaat niet gebeuren deze keer. Nóg niet.