Het is crisis. Corona crisis. Een tijd waarin dingen weer bijzonder lijken. Een paar observaties. Deze eerste keer over fietsen.

Het is vrijdag. De thuisscholen zijn dicht, de meivakantie begonnen. Erna mogen de kinderen weer naar hun echte school. Ik kan niet wachten. Niet omdat ik kinderen heb, maar omdat schoolgaande kinderen zo fijn kunnen zijn om naar te kijken. Het brengt levendigheid.

Omdat het nu eindelijk echt vakantie is, zie ik ineens veel vaders en moeders met hun kinderen op de fiets. Naast ze, voor ze, met een arm om hen heen. Een meisje van een jaar of 7 zit achterstevoren voorop haar vaders fiets, kijkend naar hem.

‘Waarom stoppen we?’ Vraagt ze.

‘Het is rood’ antwoord haar vader.

‘GROEN!’ roept het meisje zachtjes.

Het licht springt op groen. ‘Dank je’ zegt haar vader en weet een lach niet te onderdrukken. Ik lach ook hardop. De vader draait zich om. We lachen samen en fietsen dan elk een andere kant op.