Binnenkort begint het nieuwe culturele seizoen. Tijd om terug en voorruit te kijken, om te beginnen met mijn afsluiting van het vorige. Dat eindigde ik zoals het min of meer voor mij begon: met drie voorstellingen in korte tijd. Waar en wat bracht mij dit?

Selma, Ann, Louis
Een tragi-komedie-met-wat-liedjes van Pieter Kramer (Lang en Gelukkig) met Arjan Ederveen en Plien, Bianca en een heerlijke aanvullende cast. Met prachtige decors, zalige humor, perfecte timing en een ziel van jewelste door de subtiele emotionele laag. Een warme aanrader, zelfs als je achterin zit. Complimenten voor Ederveen die niet alleen zijn drie bekende karakters naar voren bracht (de vrouw, de sukkel en de stoere man), maar ook de bloedserieuze man waarmee hij het publiek met een vingerknip wist te overtuigen van de ernst.

Ondine
Het grote zomerspektakel van de Koninklijke Schouwburg. Met groen, met water, met veel acteurs, muziek, komedie en zoals het een sprookje van oudsher betaamt een traantje. Ook was het een ’totaalbeleving’: van te voren aangepast dineren (smaakte goed, fijne porties en extra leuk doordat je bijna overal mocht zitten).
Wat ik voorgeschoteld kreeg als voorstelling was niet verkeerd. Komedie (“Ja hoor, voicemail”/”doe die telefoon weg, we zijn in 1853”) werd gecombineerd met Shakespeareaanse dialogen en special effects. Een hoogtepunt was actrice Evgenia Brendes, die net even anders dan de rest acteerde die ook wat makkelijkere teksten hadden.  Speciale vermelding voor Mark Rietman die als ‘illusionist zonder atributen’ (maar met Duits accent) eens een hele andere kant van zichzelf liet zien.
Werden de verwachtingen echter waargemaakt? Niet helemaal omdat het teveel tussen van alles in zat en ik eigenlijk nóg meer spektakel had verwacht. Vooral van het bassin, waarover hoog was op gegeven.

Bridges of Madison County
Sinds de opvoering van Sweeney Todd (en later Kiss of the Spider Woman) heb ik een plekje in mijn hart voor de producties uit Het Zonnehuis. De gemeenschapszin onder de makers is groot en dat betaald zich telkens uit in weergaloze producties. Ook hier is dat het geval. De voorstelling is wat kleiner in beeld en verhaal, maar nog altijd erg sterk. Net als het boek overstijgt deze productie het standaard liefdesverhaal door net wat meer, maar niet teveel, tijd te besteden aan de opbouw en afbouw dan aan het dilemma terwijl dit wel heel sterk voelbaar is waarbij de liedjes subtiele maar fijne toevoegingen zijn.
Deze voorstelling gaat volgend voorjaar in reprise door het land toeren. Ga dat zien.